O książce: rok / Rytm szaleńczego tańca zwolnił w oczekiwaniu na coś czarującego: „Wilki”, skupione wokół idola jak zahipnotyzowani fani , utworzyły gęsty pierścień, w środku którego toczyła się bitwa. Nie tracąc czasu na sentymenty, szermierzka uderzała ich w plecy, szyje, nogi i brzuchy niczym performerka dziwacznego przedstawienia, wydobywając dźwięczny chrzęst z ogromnego ksylofonu, aż do wyczerpania się nut, aż zabrzmiał ostatni akord! To było tak, jakby wrogowie nie próbowali dać należytego odparcia, krzycząc z opóźnieniem, jak źli aktorzy w taniej sztuce, stając się jedynie środkiem do wykonania jej genialnego tańca. Jani wyskoczyła na środek „sceny”, na której działała już główna bohaterka, i natychmiast zatrzymała się w miejscu. Wszystko nagle przestało mieć znaczenie, zanim uczucie ostrego déjà vu spadło na nią jak lawina: pośrodku prowizorycznego pierścienia szalała żółta trąba powietrzna, powalając dziwaków, broniąc się przed ciosami, kontratakując i miażdżąc czaszki. „Hej?” - błysnęła głupia myśl, ale natychmiast zniknęła.